Little bastards, het kleine meisje en de olifant en Mekong river vanuit een nieuw perspectief

Shortcut? Scroll down!

Voor diegenen met een beperkte leestijd: helemaal onderaan kan je een korte weergave van mijn ervaringen vinden: Voor de echte diehards gaan er nog zaken tussenstaan die ik niet vermeld heb in de tekst. Voor ieder wat wils dus!

Me and the blue guitar

First things first: na het publiek maken van mijn vorige blog waarin ik op een zeer serene manier een wanhoopskreet uitte met betrekking tot het missen van mijn gitaar, bleek het toeval mij gunstig: Aangezien Toppi - het neefje van Jack dat ook in het huisje woont - jarig was, werd er een Koreaanse Barbeque gehouden bij Jack thuis:  Allen op een matje op de grond, het vlees grillend op een soort van fondue ( die op een bepaald moment wel heel enthousiast begon te branden). Er waren veel nichtjes van Jack, allemaal rond de 18 jaar (in de fleur van hun leven). Jack had me op voorhand al gezegd dat een van zijn nichtjes ook gitaar speelde en zong (ze wilt echt verdergaan als muzikante). Thank god was ze er ook die avond. Ze had haar gitaar niet bij, maar met behulp van Jack kon ik haar duidelijk maken dat ik echt graag nog eens wat muziek wou spelen (alsof ik al 5j in absolute stilte en afzondering leef).

Opeens kwam ze terug - ik had niet eens door dat ze weg was - met een gitaar van een nichtje! Het was een lichtblauwe, spuuglelijke gitaar, die na 3x stemmen nog steeds vals klonk - dat is blijkbaar kenmerkend voor de instrumenten hier - maar er kwam muziek uit en mijn vingers voelden zich terug veilig, gerustgesteld..

Nadat het meisje heel schattig en mooi gezongen had, werd er uiteraard van mij verwacht dat ik een miniconcert zou geven. And as usual werd ik heel klein en verlegen en kwam er geen noot uit. Ik heb dan maar wat getokkeld en me (geniepig als ik ben) afgezonderd op mijn kamer. Ik moest en zou zingen, dit was even iets van mij alleen!

Na een kwartiertje zingen werd er op mijn kamer geklopt: het was Toppi die me een gitaarzak overhandigde met de mededeling dat ik ze tot morgen mocht gebruiken! Het huis was leeg en die arme meisjes waren al vertrokken en durfden hoogstwaarschijnlijk de gitaar niet meer terug te vragen. Haha Thai shyness works well for me :o).. Uiteraard heb ik die tijd nuttig gebruikt, aan het meertje, in de hangmat,... Tegenwoordig leen ik een gitaar van een leerkracht van de primary school.

Sculpture park vs. traditional isaan instrument

Sala Kaew Ku Sculpture Park staat bekend als een van de meest enigmatische bezienswaardigheden in Thailand. Het staat garant voor een surreele trip doorheen het brein van een mystieke sjamaan. Deze gigantische beeldhouwwerken werden overheen een periode van 20 jaar vervaardigd door - even diep inademen -  Luang Pu Boun Leua Sourirat en voorziet in een vreemd maar mooi geheel van hindu-boeddhistische beeltenissen.

Ondanks de overweldigende beelden, zal dit park me voornamelijk herinneren aan het traditionele Isaan instrument dat ik voor een spotprijsje ( en na 45 min. uitproberen onder gejuich en handgeklap van de verkoopster!) op de kop getikt heb. Ik zal nog niet verklappen wat het is, je moet het zien, voelen en horen, los van enige beschrijving. Daarvoor is het dus wachten tot mijn terugkomst! Ter geruststelling van de budgetgerichte lezers: Dit is het eerste en enige instrument dat ik ga meebrengen!

Goodmoooorniiing Teaaaacheeeer hoooow aaarreee uuuu? 

Van firstdayfears naar hoe zalig is dit!!!

Daar zaten ze dan op de grond, met grote vragende ogen. Allemaal gericht op mij, vol verwachting. Even knipperen met de ogen... Nope, dit is geen droom, er wordt wel degelijk van mij verwacht dat ik hier les ga geven!

Bij mijn aankomst op de school begon het al te kriebelen. In mijn buik ging allerhande ongedierte al wild tekeer. Iets na  9u werd ik naar een stoffig lokaal gebracht. Ik dacht dat dat was om me de oude piano te tonen die er stond, maar toen er plots heel wat bedrijvigheid ontstond - kinderen die aan het opvegen en schoonmaken waren, leerkrachten die stoelen en tafels aan de kant schoven...- begon het me te dagen dat dit mijn klaslokaaltje zou worden. In mijn lokaal zitten de kinderen - in tegenstelling tot andere lokalen - dus op de grond.

Na mijn eerste lessen was ik stikkapot en boordevol energie tegelijkertijd! Lesgeven geeft zo een kick. Het contact met de kinderen is echt ongelooflijk. De meisjes zitten vooraan, braaf op te letten en verlegen te wezen. Ze helpen me met het bord af te vegen en mijn activiteitenmateriaal op te ruimen. De jongens zijn soms echt little bastards: watergevechten houden, klas in en uit lopen, mekaar slaan: Dan geef ik een kordate doch speelse blik, en als dat niet werkt gebruik ik een stemtoon die duidelijk maakt dat het genoeg geweest is.

Voor de klas staan is best wel confronterend. Soms lijken de kindjes wel een spiegel. Ben ik weinig enthousiast, dan zijn zij weinig gemotiveerd. Sta ik te springen en te roepen, dan worden ze helemaal gek. Het is dus vaak zoeken naar een goed evenwicht, maar ik moet er telkens voor 100 procent staan, anders lijkt het wel een verloren les. 

Hoewel de meesten mij kennen als een lawaaierige spring- in-het-veld, is er deel van mij dat kampt met een onmetelijke verlegenheid en ingetogenheid, die ik met veel moeite tracht te bevechten. Wat het ook zij: Ik groei hier, elke dag. Heb baaldagen vol intrinsieke twijfel tegenover vlagen van euforie en berustende tevredenheid.

Maar als constante factor is er de sanuk (fun in het thais)...het plezier dat ik er uit haal, het oprechte graag zien van die minimensjes met elk een aparte persoonlijkheid...Donderdag en vrijdag waren een hoogtepunt: Donderdag had ik samen met Margot aan klas 3, 4 en 5 lesgegeven. Ze wou graag een dagje meedraaien, en ik kon gerust hulp gebruiken bij het ten beste geven van mezelf tijdens het aanleren van Do re mi van the sound of Music. De kinderen bedanken me na iedere les ( dat wordt er ook in gedrild: Thaaank youuuu teacheeeer), maar willen me sinds kort allemaal een hand geven en blijven plakken na de les.

Tijdens de pauze hebben we samen met de kinderen (met een gigantisch lang en dik springtouw) aan touwtjespring gedaan: Die kinderen waren echt onbevreesd! Ze stonden daar met tien of 12 tegelijkertijd te jumpen, in het begin vooral meisjes maar na een 10 tal minuten kwamen de jongens zich - met wisselend succes - geven!

Vrijdag heb ik - na de les uiteraard - nog zitten armworstelen met een paar kereltjes van klas 5. Mijn gigantische spierbundels waren uiteraard bestand tegen dat jong geweld. Een voor een heb ik ze afgemaakt, moehahaha. Ze vonden het supergrappig en ze bleven maar proberen, zelfs na 3x verliezen. 

Ik heb ook - finally! - uitgebreid kennis kunnen maken met de zo mogelijk nog kleinere minimensjes van klasje 2. Ze kwamen binnen en zetten zich zo ver mogelijk achteraan in de klas: ogen vol angst, spanning en schattigheid keken me aan. Toen ik het kennismakingsballetje tevoorschijn haalde ontstond er een consternatie die grensde aan het absurde en absoluut de moeite was om te ervaren: Die kinderen begonnen te roepen en te schreeuwen, renden weg om zich achter een piano of tafel te verstoppen, of in een hoekje te kruipen!!!! Echt superhilarisch en verbazingwekkend om te zien. Daar heb ik uiteraard wat mee gespeeld, want dat vonden ze geweldig.

Ik begin meer en meer mezelf te zijn. Het lesgeven begint zich te settelen in mij, ik geniet er elke keer meer van en begin ook een eigen (ietwat gekke) stijl te ontwikkelen.

Het monnikje en de mp3 

Naast de primary school, heb ik ook het voorrecht om les te mogen geven aan monikken tussen 13 en 15 jaar oud. Het betreft een totaal ander kader: Entertainment is uit den boze, wat op het gebied van didactiek betekent dat nummers spelen not done is, en dat spelletjes evenmin een optie zijn.

Na mijn eerste lessen werd echter duidelijk dat dat met een grove korrel zout genomen mag worden. De kinderen lopen daar rond met mp3 spelers - materieel bezit is niet toegestaan - en er zijn naar het schijnt genoeg monikken die zich bezondigen aan alcohol en vleselijke lusten ( er zijn zelfs gevallen bekend van verkrachtingen e.d.)

Toch wil ik hier geen vertekend beeld geven: Er zijn genoeg mensen die om spirituele redenen monnik zijn geworden en die de leer en levensstijl zowel in werkelijkheid als in hun hart beleven.

De jonge monikken verschillen voor alle duidelijkheid op veel vlakken weinig van andere adolescenten. Het blijft een speciale ervaring om in de what -tempel- les te mogen geven, en getuige te zijn van de rituelen. Toch probeer ik de lessen speels te maken en smokkel ik er wat spelletjes tussen, en dat werkt: het houdt hen alert.

Copy that?

Over het niveau van Engels kan ik kort zijn: Ik geef in al mijn klassen (primair en monikkenschool) zelfstandig les, omdat het Engels van de leerkrachten zo abominabel is. De kinderen - die in geen geval achterlijk zijn - kennen een paar zinnen vanbuiten die erin gedrild zijn, maar ze kennen de betekenis er niet van. Dit is echt bijna van nul af aan beginnen! Dat maakt dit ook zo bijzonder: als ik het goed aanpak, kan ik hier echt een verschil maken.

De structuur van de school is ook best wel een aanpassing. De lessen beginnen of eindigen zelden op tijd, en soms krijg ik plots -without any warning - zowel klas 2 als klas 3 (40 kinderen) in hetzelfde uur. Wat volgt is dan pure improvisatie.

Toegegeven: dat is wennen, maar ofwel ga je tegen de stroom in en vecht je daar tegen, ofwel ga je er in mee, toon je respect en maak je er het beste van. Ik heb voor het laatste gekozen: no reason to waste energy.

Het niveau van de monikken is overigens nog slechter dan die van de lagere school. Dat is best wel verontrustend.

Nederlanders: 0 + 2 - 2 + 2

De eerste weken van mijn verblijf in Isan heb ik als enige vrijwilliger doorgebracht. Daar is nu verandering in gekomen. Vorig weekend waren er 2 oudere Nederlandse mannen. Ze waren echter zeer kritisch en vonden de rust en stilte hier eerder onrustwekkend. Ze hadden nood aan een hypergestructureerde organisatie met hapklare lespaketten en leerlingen die eigenlijk al Engels kunnen. En ze hadden behoefte aan het stadsleven. Byebye to them.

Sinds dinsdagavond zijn er - opnieuw Nederlanders - twee vrouwen. Een tante, Marja en haar nichtje Margot. Wat een verademing: ze zijn enthousiast, open, geinteresseerd en gemotiveerd. Het is leuk om hen in huis te hebben en ervaringen uit te wisselen. En we lachen ons uiteraard te pletter met de taalverschillen!

Het kleine meisje en de olifant part 2.

Herinneren jullie je nog de majestueuse olifant die voorbijkwam toen ik aan een boom een boek zat te lezen? Voor ik het wist was hij uit mijn oogveld verdwenen, me achterlatend met een onbeschrijfelijk gevoel.

Op hun eerste dag met de meisjes waren we op de terugweg van een fietstochtje  doorheen de rijstvelden en plots kwamen we hem tegen, mijn olifant... Mijn eerste aanraking ermee was vanop een afstand, maar nu stond hij op een meter afstand! Ik kon mijn ogen niet geloven en kreeg een kortsluiting in mijn hoofd en elektrische adrenaline over mijn hele lichaam.

De olifant -met een man erop- kwam tot stilstand en ik heb hem uiteraard uitvoerig aangeraakt! De huid voelde onverwacht ruw en ribbelig aan, vol harde haartjes. Margot was iets afwachtender, maar heeft Sir Elephant the first ook aangeraakt. De begeleider deed teken dat ik hem bij zijn slurf mocht vastpakken en dat heb ik vol overgave gedaan. Ik heb die slurf een superstevige knuffel gegeven, megasmile op mijn gezicht en blinkende oogjes. Wat dit zo bijzonder maakt is dat dit helemaal niet gepland was. Wanneer je naar een olifantenresort gaat, ben je daarop ingesteld.

Na mijn laatste ontmoeting hoopte ik telkens wel, maar schatte ik de kans klein in. En dan, terwijl ik er op de heenweg over gepraat had met Margot en Marja...

Lao Market 

Aangezien joyce s morgens vroeg opgehaald moest worden in Phonphisai, was het gisteren vroeg dag voor mij: Met slaapoogjes zijn we naar Lao market gefietst. Eens per week worden de grenzen tussen Thailand en Laos volledig opengesteld en kunnen de inwoners moeiteloos de oversteek maken om hun waren op Lao Market in Phon phisai aan de man (of vrouw!) te brengen. Jack had ons de avond ervoor gewaarschuwd voor een potentiele confrontatie met monkeyheads of herten die in hun totaliteit gekookt worden in een grote pot (hoe krijgen ze die er in!) om hertenolie van te maken. Niets van dit alles. Wel een gezellige drukte tal van etenswaren, kledij, zielige puppys die je met een zekere tristesse aankijken, thai en lao mensen die je vol verbazing, interesse, bedenking of zelfs lichte spot aankijken, en gekleurde kippen -en eendeneitjes!

Na de markt zijn we via een erg mooie omweg temidden van de (jullie hebben het al door: veelvuldige) rijstvelden en met een tussenpauze in een siestahutje van een rijstboer, richting huis gefietst.

Mekong river and fearless me

Na een heerlijke lunch, aangevuld met insecten allerhande (Joyce heeft zelfs een kakkerlak verorberd --> nothing but respect!) zijn we de bossen ingetrokken op zoek naar een boot om de mekong -of een afsplitsing ervan- af te varen. Na drie vruchteloze pogingen en een lichte ontgoocheling die over ons kwam (ik zeg lichte omdat de omgeving zo mooi was dat je heel moeilijk echt kan balen of teleurgesteld zijn!) zijn we rechtstreeks naar de dijk gegaan met een directere toegang naar de Mekong. Daar hadden we vrijwel onmiddelijk een boot. Jack kwam ons tegemoet met een op Whisky lijkende fles, die de brandstof voor de boot bleek te bevatten. Het minibootje vaarde onze kant op ( t was echt een rudimentair, gammel, dun dingetje dat leek te kantelen bij de minste beweging).

Jack en de bestuurder zagen ons vol jolijt instappen. Mijn reputatie van durfal en almachtige (ontken het maar niet, die is er ;) ) werd op 2 seconden vernietigd: Na de meisjes was het aan mij om in te stappen, en mijn angstkreetjes - Woow hahah Aah Shiiit - waren onnodig en hilarisch. Ik zal het maar gewoon toegeven: ik ben ook maar een mens van vlees en bloed :).

De afvaring was weeral overmatig genieten! Zoals met de meeste intens waardevolle momenten hier (of elders), zijn er woorden noch cameras die deze ervaring echt kunnen omschrijven, vastpakken en overbrengen aan anderen. De mooiste beelden branden zich vast op mijn netvlies en banen zich een weg naar mijn hersenbanen. Mijn herinneringenweergave garandeert echter geen correcte weerspiegeling van de weidsheid, de lichtreflectie op het water, mijn hand die de rivier streelde, het gigantische boeddhabeeld dat we vanop het water mochten aanschouwen, de sfeer van gelukzaligheid, verwondering en bewondering die we allen in en uitademden. Fotos geven dit niet weer.

Ergens hoop ik dat ik wel het gevoel van intens, immens en ondoorgrondelijk genieten kan vasthouden -al is het maar voor even- met me meenemen en oproepen wanneer nodig. Dit is het leven, dit is momenteel mijn leven. Dit is zo zalig dat ik er stil van word.

Het is niet zo dat mijn dagen bol staan van spectaculaire gebeurtenissen: Er zijn ook dagen die bijna geruisloos voorbijsluipen, maar ik ben iets aan het doen wat ik vroeger nooit gedurfd zou hebben: Ik geef les, terwijl ik vroeger begon te stotteren wanneer ik iets moest voorbrengen, of blackouts kreeg tijdens de toneelvoorstellingen waar ik in meespeelde. Ik zit in een omgeving die in niets doet denken aan mijn thuiscontext, versgeplukte cocosdrank uit de tuin van Jack te drinken, ...praatje slaan met de mensen uit de buurt in een Thais waar een heel voetbalveld aan haren op staat...

Na Isan Survivors zal ik op een geheel andere manier uitgedaagd worden, maar ik ga er gewoon voor en een ding weet ik zeker: dit is iets van mij. De baaldagen en de euforie inbegrepen... En, indien jullie daarvoor openstaan, zal ik die evaringen gaarne delen met jullie, via de blog of in real life wanneer ik terugkom!

Shortcut for the hurried ones

- traditioneel Isan instrument gekocht, en gitaar geleend van een leerkracht

- eerste lesdagen in de lagere school achter de rug: doodvermoeiend maar superverslavend

- jonge monikken zijn ook maar gewoon jongetjes met het verschil dat ik met hen absoluut geen lichamelijk contact mag hebben

- do re mi van de sound of music gezongen met de kinderen- videobewijs is in mijn bezit!  en aan touwtjespring gedaan tijdens de pauze.

- Bijna elke dag plukt Jack een kokosnoot uit de tuin, die ik dan uit de vrucht opdrink. Daarna deelt Jack het uitgelepelde vruchtvlees uit --> i will never get sick of that! 

- Volgende week start ik ook in een highschool en een andere primary school. Indien Joyce het ziet zitten kunnen we zelfs een paar klassen delen.

- de Mekong afgevaren, met wederom een confrontatie met de onmogelijkheid van het adequaat neerpennen of fotografisch weergeven van deze fenomenale ervaring

- mr sprinkhaan heeft het onderspit moeten delven en heeft kennis gemaakt met mijn spijsverteringsstelsel. Als ik de smaak en structuur moet quoteren geef ik een 6.5. Niet lekker maar ook niet vies. 

-mvr prevlinder: de pop - het stadium van de vlinder waarin het zich in een cocoon bevindt, ter voorbereiding van de laatste fase van de gedaanteverwisseling - was veel lekkerder! Heb er zelfs meerdere gegeten. 

-Hollandse meisjes en hun taal: Ik lach me werkelijk te pletter met hun uitspraak, zegswijzen, woordgebruik! De hilariteit is zonder twijfel wederzijds.

-Vanmorgen aan het ontbijt besloten dat we een benefietconcert gaan geven met de kinderen van de highschool en alle vrijwilligers op Lao Market! Preparation will be very necessary: we zouden een drietal popnummers en 2 kindernummers brengen! Zeer spannend allemaal.

Meer volgt nog, mits wat geduld: Jullie zijn zeker en vast even zoet met deze gigantische brok aan informatie.

Enjoy en tot de volgende

Yasmina