Cambodja in 4 steden en het naderende afscheid van Thailand

Het is zover, waarde landgenoten: Dinsdagavond om 18u belgische tijd zet ik voet aan wal. Ik voorzie gebibber en geklaag, maar eveneens verstikkende knuffels en een blij weerzien.

De laatste maanden zijn voorbijgevlogen en dat toont zich aan mijn blog, die een tweetal maanden stil gebleven is. Ik kan het ten opzichte van mezelf niet maken om mijn laatste ervaringen onbesproken te laten. Schrijfgewijs zal mijn blog zo goed als af zijn wanneer ik het vliegtuig opstap. Op het gebied van foto en videomateriaal zullen er echter nog tal van foto's toegevoegd worden. 3 maanden samengevat in afbeeldingen, aangezien de huidige afbeeldingen enkel van mijn periode bij isan survivors is. Er is nog heel veel materiaal dat me in jullie achting zal doen stijgen alsook dalen.

Wat volgt is een korte samenvatting van de verschillen en gelijkenissen. Verwacht geen volledig beeld, daar heb ik de tijd noch ruimte voor. Mijn verblijf is tevens te kort geweest om een diepgravende analyse te geven. Naast mijn korte samenvatting volgen wat anekdotes met betrekking tot cambodja en mijn verdere doortocht door Thailand. Vergeef me mogelijke schrijffouten en een gebrek aan humor: Ik ben moe en bevreesd voor wat belgie met me zal doen.

Geniet er desalniettemin van en vergeet niet me in real life te contacteren, er is nog veel dat onbesproken gebleven is in de blog :)

Same Same but different.

Volgende zaken komen zowel in Laos, Cambodja als Thailand voor en brengen schok noch verwondering teweeg bij mij: Gewenning treedt erg snel op en van een cultuurschok is zelden sprake geweest:

Tetrisverkeer: Brommers met 5 personen, kinderen die fietsen terwijl hun jongere broertjer:  rechtstaat op het stuur, of een baby in het linkerhand houden terwijl ze met hun rechterhand trachten te balanceren. Pick ups met 50 personen in de laadback. vrachtwagens volgeladen met dozen en jongeren die er tussen gepropt zitten.

niet begeleide kinderen: peuters en kleuters die alleen rondlopen, naakte meisjes en jongens, 2 jarigen die je ziet spelen met het motorvoertuig van de ouders, zonder zichtbare controle. Er is hier zonder twijfel minder controle. Het contact met de kinderen verloopt veel vlotter dan in Belgie. Dat gezegd zijnde, is er in Belgie naar mijn mening teveel controle: een overheersende angst dat er iets met onze kinderen zou kunnen gebeuren. Kinderen mogen niet meer op hun bek gaan, waardoor ze niet meer leren hoe ze moeten opstaan na een pijnlijke val. Iets dat toch cruciaal is voor het ontwikkelen van een tikkeltje draagkracht.

Basic busverkeer: ellenlange vertragingen, bussen die voorrang verlenen aan locals ondanks reservaties van farang. airco die uitvalt, buschauffeurs die 50 km verkeerd rijden ondanks een vast parcours, travel agents die je bedriegen en voorliegen,...constant moeten onderhandelen over wat dan nog.

Vervuiling: Prachtige landschappen en feeerieke uitzichten die bedorven worden door rondslingende sigaretten, colablikjes, plastic zakken,...Vuil dat in de rivier gesmeten wordt of -erg vaak- simpelweg in brand gestoken wordt...

Tot zover de minder aangename zaken:

De glimlach die het grooste deel van de bevolking je geeft bij het minste teken van interesse - ik probeer zoveel mogelijk te lachen - de warmte en oprechtheid die deze mensen uitstralen wanneer je een aantal woorden tracht te spreken in hun taal. 

Toen ik Bangkok voor het eerst in mij opnam, leken de locals verre van een glimlachend volk. Wanneer je verwacht met bloemenkransen overgooid te worden, en door een dansende en giechelende menigte verwelkomd te worden, word je sowieso ontgoocheld. Thaise mensen zijn van nature verlegen: ze staren je aan..soms uit ongeloof, angst of simpelweg nieuwsgierigheid. Wanneer je niet voorbij die eerste drempel komt, blijf je met een eenzijdige indruk achter.

Vergis je niet, 95 procent van mijn glimlachen werden met een hartelijke lach beantwoord. Nadien is het ijs gebroken en als je dan nog wat basic thais kan ben je helemaal vertrokken. Dan heb je ze in geen tijd voor je gewonnen.

De overvloed aan fruit en fruitshakes: verse watermeloen, ananas, juckfruit,... ik bezondig me er dagelijks aan. de thaise keuken is een streling voor de tong: pad thai, noodlesoep, gegrilde vis, sticky rice met mango en kokosolie, groene en rode curry, rotty (soort van pannenkoek met varierende vulling) ... Sommigen hebben moeite met een gebrek aan variatie, maar ik zou werkelijk elke dag lokaal kunnen eten zonder het beu te worden.

Dat gezegd zijnde wordt de "gezonde thaise keuken" toch wel overschat: Heel veel zaken worden gefrituurd of met een overvloed aan vette olie klaargemaakt. Je kan hier gezond eten, maar daar moet je zelf toe bijdragen.

De natuur die - Cambodja iets minder wegens dorre en droge begroeiing - blijft verrassen en verbazen. Idyllische stranden versus magische berglandschappen. Uitgestrekte rijstvelden versus weidse koffieplantages. Zuid Oost Azie is een genot voor het oog!

Cambodia: Love at first sight versus the painful break up.

Na heel wat getwijfel, final decisions en heen en weer verkeer van gedachten, besloot ik toch naar Cambodja te gaan. Vooral de bloederige geschiedenis met de Rode Khmer, de Angkar en Pol Pot fascineerden me. In Belgie zijn we allen uitvoerig - en terecht - geinformeerd over de holocaust. Een schrijnende periode die we nooit mogen vergeten en die de geschiedenis bepaald en getekend heeft.

Het regime van de Rode Khmer en het lot van milioenen -voornamelijk hooggeschoolde- Cambodjanen, was me enkel vaag bekend en dan vooral dankzij mondelinge overbrenging. Het is echter zeker niet minder tragisch. Naar mijn mening moet iedereen hierover geinformeerd worden. Mijn onderdompeling in deze horristische verhalen was met momenten pijnlijk, maar zonder twijfel minder dan voor degenen die de realiteit zelf beleefd hebben, of zij die familieleden verloren tijdens het regime en in het reine trachten te komen door een bezoek te brengen aan de musea, killing fields,...

Het rode khmer regime, dat in de jaren 1975-1979 geregeerd heeft, is verantwoordelijk voor minimum 2 miljoen doden. Dat komt neer op 1/4de van de totale bevolking, waarbij vooral geleerden, academici, intellectuelen (een bril dragen was genoeg om als intellectueel aanzien te worden) zorgdragers...geviseerd werden. Dat is op zich al gruwelijk genoeg, maar de manier waarop is bij momenten nog huiveringwekkender: om kogels te besparen werden babys doodgeslagen tegen bomen, kelen overgesneden met bananenbladeren, mensen doodgeslagen met ijzeren stangen, hamers, uithongering of gedwongen werk in landmijn gebied

Mijn bezoek aan de killing cave (Battambang), het Tuol Sleng museum, beter bekend als S 21, Secret Prison 21) en de Killing Fields zorgden, in combinatie met het autobiografische boek 'first they killed my father'  voor een bittere, met momenten zeer ontnuchterende en pijnlijke ervaring. Dat neemt niet weg dat het een van de meest memorabele en waardevolle momenten was doorheen mijn reis en dat ik iedereen aanmoedig dit parcours ooit te doorlopen.

-Kratie

Na de grensovergang tussen Laos en Cambodja was Kratie de eerste en welgekome tussenstop. Dit dorpje aan de Mekong voelde meteen comfortabel aan en de mensen waren hartverwarmend vriendelijk. Als onderscheid in uiterlijke kenmerken tussen Thaise, Laotiaanse en Cambodiaanse mensen, kon ik meteen de meer Westers ogende facetten onderkennen bij de Cambodjanen. De Thai en Laotianen hebben vrijwel zonder uitzondering bruine tot donkerbruine ogen. Bij de Cambodianen vielen de groene, groen gele of beige ogen me meteen op. Mooi om te zien.

Na een verkenning met de motorbike (lees scooter) van de dorpjes die Kratie omringen, waren we klaar om de (met uitsterven bedreigde) Irriwaddy te spotten. Op fourthousand islands in Laos hadden we ze al vanop een niet te onderschatten afstand kunnen aanschouwen. Met toegeknepen ogen trachtten we een glimps op te vangen, maar meer dan wat vage zwarte stipjes die wat weg hadden van een dolfijn, zagen we niet. Kratie bood een veel beter zicht op deze creaturen. Al tijdens de eerste 5 minuten zagen we een groepje op een paar meter afstand. Heerlijk!

-Siem Riep

Ondanks mijn initiele weerstand ten opzichte van steden, beviel Siem Riep me meteen: hier broeit iets onweerstaanbaars. De gezellige drukte, de heerlijke nachtmarkten met allerhande handgemaakte koopwaren, het lekkere eten. Hier kom ik zeker terug!

The scam with the milkpowderman

Ondanks eerdere ontgoochelingen en een rationele overtuiging dat ik minder goedgelovig zou moeten zijn, is er een groot en schijnbaar onwrikbaar deel in mij dat weigert te wantrouwen en dat wilt geloven in de goedhartigheid van anderen. Naiviteit en idealisme, hoe vertederend ze ook kunnen zijn als uitgangspunt, zijn vaak een garantie op desillusies.

Globaal gezien geloof ik niet in de goedheid van de mens, maar ik wil wel blijven geloven in goede intenties van enkelingen, mensen met wie ik me graag omring. Goed en kwaad zijn tevens polariserende en weinig nuancerende termen. Dit thema is te complex om uitgebreid op in te gaan in een reisblog. Mijn punt is dat ik te graag wil geloven in mensen, waardoor ik mezelf sneller bloot stel aan kwetsures. De volgende anekdote is daar een goed voorbeeld van.

Op de terugweg naar onze guesthouse, werden we aangesproken door een 9 jarig, blootsvoets jongetje met een babymeisje op de arm . Hij zag er armoedig uit, met verfomfaaide kleren en een droevige blik. Hij riep meteen dat hij geen geld wou, enkel melkpoeder voor zijn zusje. Hij kwam erg geloofwaardig over en de verantwoordelijkheid voor zijn zusje leek zwaar te wegen. Mijn hypersensitieve en overempathische receptoren werden geactiveerd en ik vormde me meteen een beeld van zijn leven. Joyce stond er ook voor open maar was iets sceptischer.

We volgden de jongen naar de winkel om de prijzen van het melkpoeder te bekijken. Het poeder was echter zeer duur en wanneer we opperden voor een goedkoper en merkloos product, protesteerde hij fel. Hij drong aan op een merk en zijn argumenten hielden weinig steek. Hij zei - onterecht - dat de melk die wij wilden kopen niet geschikt was voor een baby ouder dan 6 maand. Daarna gebruikte hij het argument dat zijn zusje de andere producten niet opdronk.

Dit zorde voor heel wat twijfel bij Joyce. Ik vond het ook verdacht, maar wou hem geloven. Uiteindelijk kwam Jouce - slim als ze is - met het plan om hem mee te nemen naar een weeshuis of een andere organisatie waar ze gratis producten uitdelen.Toen we dit voorstelden lmaakte hij zich zo snel mogelijk uit de voeten. Hij was duidelijk kwaad.

Aangezien we hier meer dan 15 minuten mee bezig waren geweest, wilden we er het fijne van weten. We vroegen uitleg aan de tuk tuk drivers aan wie we de de weg naar dichtsbijzijnde unicef hadden gevraagd. Eerlijk als ze waren, lichtten ze ons in over de scam. De jongen zou het melkpoeder gewoon terug verkopen aan de winkel. Later kwam ik te weten dat de ouders de kinderen ertoe aanbrengen en dat de winkels zeer betrokken zijn bij deze oplichting.

Nadien waren Joyce en ik verbouwereerd... Er wordt gebruik gemaakt van de goedgelovigheid van reizigers en toeristen en dat werkt! Gelukkig was zij erbij, anders was ik vrijwel zeker ingegaan op zijn vraag. Dit voorval bracht mijn wil om te vertrouwen weer wat meer aan het wankelen. Ik ga me niet uitspreken over goed ofslecht. Mensen doen wat ze doen om tal van redenen. Ik heb er echter mijn les uit geleerd. Tegen wil en dank zal ik mijn naiviteit onderdrukken. Dat neemt niet weg dat ik blijf openstaan voor nieuwe ontmoetingen en ervaringen en dat ik empathisch zal blijven. Het is aan mij om logisch na te denken en mijn intuitie wat bij te schaven.

Angkor wat and the highest expectations

Nadat we bekomen waren van deze ervaing zijn we samen met een andere jongen  Angkor Wat gaan verkennen. Die avond hebben we de main temple bezocht om de zonsondergang mee te maken. De hoofdtempel was echter onder constructie en de zonsondergang verloor de strijd tegen de wolken. Ondanks de indrukwekkende grootte was dit voor mij weinig memorabel. Samen met een bereidwillige tuk tuk chauffeur zijn we vroeg in de ochtend, 4.30 en na een lichte klim de -mistige en ietwat ontgoochelende - zonsopgang op het hoogste punt van Phnom Bakkhang gaan bekijken.

Hierna was het tijd voor de meest afgelegen tempels: Bantaey Srei (lady temple) en Kbal Spean (42km), de jungle trek temple. Onderweg gleed onze superviendelijke tuk tuk chauffeur uit, waardoor de tuk tuk ietwat voorover kantelde en onze driver bijna de tuk tuk op zich kreeg. Met wat schaafwonden en een gedeukt ego zetten we onze tocht verder naar de lady temple. Deze toeristische trekpleister -superdruk- was mooi om zien: zeer gedetailleerde carvings, standbeelden van monkey guards,...

Kbal Spean was leuk wegens de steile jungle trek doorheen stevige boomwortels en rotsgesteente. Aangekomen op de plek waar een waterval over een marmeren gesteente neerdaalt was ik een desillusie rijker: De realiteit kwam niet eens in de buurt van de foto: van de waterval bleef een schamper kraantjesstraaltje over en het blinkende materiaal had zijn glans verloren en was amper zichtbaar. Gelukkig kon ik al ratelend mijn ongenoegen ventileren tegen wat reizigers die we ter plekke tegenkwamen. Het uitwisselen van tal van sarcastische opmerkingen verzachtte de pijn. Dankzij deze ontgoocheling heb ik eveneens Farzana leren kennen, een van de reizigers die getuige was van mijn geraas. Met haar zou ik in een later stadium  Chiang Mai en Pai verkennen.

Na de meer afgelegen tempels die eerder teleurstellend waren, was het tijd voor Ta Prom en Bayon. Tot mijn grote vreugde waren deze wel de moeite waard. Ta prom - de tempel uit Tomb Raider- is omgeven en ingesloten door metershoge bomen en ellenlange wortels. Het is echt tergend mooi om dit te mogen aanschouwen. Deze wortels belasten de tempel echter in die mate dat er constructies bestaan om de effecten ervan te beperken. Op lange termijn wordt het gewicht onhoudbaar.

Bayon was eveneens een aangename verrassing. Ik associeerde Angkor Wat altijd met de beeltenissen van Buddhagezichten, die ik tot dan nog niet gezien had. Lucky me: Bayon bestaat vrijwel uitsluitend uit gigantische buddhaprofielen en aangezichten.

Battambang en de bamboetrein

Eerstdaags na onze aankomst in het neutrale battambang besloten we naar de bamboetrein, killing cave en bat cave te gaan.

Alhoewel de rit op de bamboetrein te kort was naar mijn zin, was het toch de moeite waard. Dit voertuig lijkt allereerst helemaal niet op een trein. Ik had gammele wagonnetjes verwacht en rustieke sporen. In plaats daarvan kregen we een soort van plat horizontale, vierkanten voertuig uit bamboeplanken -ja duuh. Dit materiaal steunt op 2 wielen aan weerszijden die verbonden zijn met een grote stang. Eens de trein begon te rijden, voelden we de kriebels. Dit ging veel sneller dan verwacht!

Er was nergens bescherming, enkel een plank onder ons, niets rond of om ons heen, behalve een staaf om ons aan vast te houden en vlagen tegenwind. Aangezien er maar 1 spoor was, moesten we stoppen bij het zien van tegenliggers. De trein met de meeste mensen wordt van het spoor gehaald, eerst de bamboeplank en dan de wielen. Dit is echt leuk om te zien! Wetende dat dit binnenkort niet meer zal bestaan, heb ik voor gedetailleerd videomateriaal gezorgd.

The killing caves and Bat cave.

De killing caves in Battambang was onze eerste inleiding tot het tragische verleden van de Cambodjanen. We werden door een jongen uit de buurt begeleid naar de caves waar rode khmer soldaten slachtoffers van de afgrond de grot in smeten. De eerste cave bracht meteen een beklemmend en verstikkend gevoel te weeg, eens temeer omdat de jonge gids erg beeldend duidelijk maakte hoe de rode khmer hun daden verichtten.

Pas na een 5 tal minuten viel mijn oog op de skeletten en skulls die in twee verschillende glazen kooien verzameld waren. Het wrange gevoel werd er niet beter op.

De tweede cave werd voorbehouden voor kinderen, de derde voor zwangere vrouwen. De jonge gids toonde met een ongemakkelijke glimlach hoe deze vrouwen door de soldaten in de buik gestoken werden, om erna de grot ingesmeten te worden.

Na dit bezoek moest ik alles even laten bezinken via een korte klim naar het hoogste punt van Battambang, met een troostbiedend uitzicht en windvlagen om mijn gedachten van lucht te voorzien.

Phnom Penh: megalomanie, s21 en de killing fields

Over Phnom Penh kan ik kort zijn: megalomane, hyperdrukke stad die uit zijn voegen gebarsten is en waar het verkeer tot extreme alertheid dwingt. In vergelijking hiermee is Bangkok een natuurreservaat.

Het Tuol Sleng museum (secret prison 21) stond als eerste op de lijst. Deze voormalige school werd tijdens het regime van Pol Pot gebruikt om gevangenen tot  -vaak onjuiste- verklaringen te dwingen, mits folteringen allerhande. Het groene grasplein staat in schril contrast met de alomtegenwoordige prikkeldraad. De verschillende gebouwen, gerangschikt door middel van alfabetische letters, tonen tal van fotos van gevangen genomen kinderen en volwassenen, zowel voor als na de folteringen. De kamers zijn nog steeds voorzien van de bedden en het pijnigingsmateriaal, dozen die voor uitwerpselen dienden, bloedplekken,..

Naast de kamers kregen we ook inzage in de piepkleine cellen. De angst moet hier enorm intens geweest zijn. De sfeer is hier teneergeslagen en sereen. Sommigen hebben moeite met het doorlopen van de 4 gebouwen (a, b, c, en d), voor mij was het minder zwaar dan verwacht.

De dag erop brachten we een bezoek aan de killing fields, waar de impact des te aangrijpender was. Ondanks het feit dat er weinig restanten zijn van deze periode, blijft deze plek sterk nazinderen. De uitstekende audiogids zorgt voor een tastbare ervaring. Elke plek is genummerd en voorzien van een degelijke uitleg die een visuele voorstelling vergemakkelijkt. De persoonlijke getuigenissen van overlevenden (een vrouw die verkracht werd door 10 soldaten, een man die als kleine jongen getuige was van de moord op zijn neef,...), het oog in oog staan met de babyboom, waartegen deze kleintjes doodgeslagen werden met propaganderende muziek op de achtergrond. Dit bezoek sleept na en zo hoort het ook.

van Phnom Penh naar Chiang Mai: worst transportational experience so far.

Mijn reisparcours uitgebreid vertellen zou me enkel onrustig maken. Deze rit wil ik zo snel mogelijk vergeten: Sleeper bus die in geen geval lijkt op de aantrekkelijke foto, maar die met tape bijeengehouden wordt. Om 5u 's nachts in de middle of nowhere gedropt worden met als enige communicatie: 'change'. Blijkbaar waren we een aantal km verwijderd van Siem Riep, ondanks de belofte dat de enige stop de grenspost zou zijn. Na twee uur zonder enig benul opgehaald worden door een zo mogelijks nog abominabelere bus: smerig vuil, airco die niet werkt,... Na 3 noodstops en tal van reparatiepogingen, een buschauffeur die 50 km verkeerd rijdt, kwamen we een paar uur later dan verwacht aan op de grens met Thailand.

Na anderhalf uur aanschuiven in de snijdende hitte werden we mits stickerherkenning (ticket wordt door een sticker vervangen, in mijn geval een gouden sticker, wegens de royale status van het genoten vervoer) naar een wachtplaats gebracht. Daar was het wegens het weinig efficiente systeem, nog een paar uur wachten, om daarna als goederenvee in een minibus gedropt te worden zonder adem of beenruimte. Waar beloofd werd om maar 1 tussenstop te maken, werden het er 3 aangezien de chauffeur niet genoeg getankt had. Onderweg pikte hij, ondanks een gebrek aan zitplaatsen en fel protest van alle inzittenden, nog een thais meisje op. Daar stond ze, oncomfortabel gebogen. Het enige dat ons restte was berusting.

Om 21u kwamen we - 6u later dan verwacht - aan in Bangkok, waarna ik me meteen naar het Hua Lamphong treinstation begaf. Door de vertraging waren er geen beschikbare slaapplaatsen op de nachttrein naar Chiang Mai beschikbaar. Als gevolg zat ik 15u ingeklemd tussen locals, in een derdeklassewagon die naar allerhande lichaamssappen en substanties geurde. 

Mensen die deze rit wegcijferen met het steeds terugkerende zinnetje 'het is alvast een ervaring' hebben het naar mijn mening bij het verkeerde eind. Het is tot mijn ergernis blijkbaar de gewoonte om elke negatieve ervaring onder die noemer te rangschikken. Wanneer er dergelijke taferelen in het thuisland zouden plaatsvinden, wordt dit in geen geval geminimaliseerd, maar op reis moet alles maar als een belevenis gezien worden en moeten we het negatieve ombuigen naar het positieve. Het was een afschuwelijke rit, punt andere lijn. Ik ben er niet van doodgegaan, maar mijn reis is er zeker niet waardevoller door geworden en, met het risico als als muggezifter bezien te worden, dat mag gezegd worden. Klagen en zagen mag, en wanneer positief denken een verplichting wordt, stopt het voor mij. It's okay not to be okay.

Chiang Mai

Mijn eerste dagen in Chiang Mai bracht ik door in het gezelschap van Xiu, een chinees meisje dat ik op de tuk tuk ontmoet had en Farzana, het engelse meisje dat mijn geratel had mogen aanhoren in Siem Riep. De gezellige nachtmarkten, het mooie historische centrum, het sociale backpackershostel Deejais.. Chiang Mai beviel me!

Pai en de canyon

Samen met Farzana, Xiu en twee meisjes met een zalig Iers accent, Ruth en Anne, zijn we naar Pai vertrokken. Deze happy hippiestad wordt naar mijn mening best wel overschat en gehypet. Je ziet vrijwel enkel toeristen en de sfeer is net iets te laidback  naar mijn zin. Velen blijven hangen in de guesthouses of kuieren wat rond in het stadje.

Mijn rusteloze ziel zat echter vol bewegingsdrang: vaak trok ik er  alleen op uit met de scooter: de bergen zorgden voor prachtige uitzichten en de canyon was de meerdere bezoeken waard. De zonsondergang die ik tijdens mijn tweede bezoek deelde met een blondharig jongetje, dat met stenen die we opraapten een prachtige ster maakte, was genieten en bracht ook wat droefheid teweeg. Ik hoop dat ik in Belgie even vlot contact kan maken met kinderen. Zoniet zou dat een pijnlijk gemis zijn.

Chiang Mai Revisited

Na mijn terugkomst in Chiang Mai en in de aanloop naar het thaise nieuwjaar, was het tijd voor een elephant nature camp waar mishandelde olifanten verzorgd worden, een avond Muay Thai ( thai box) en twee zipline/ jungle flight experiences.

Sleepdeprivation en watermadness

Slaapdeprivatie en het constante omsingeld zijn door andere reizigers - aangenaam als ze waren - begonnen na een tijdje in Chiang mai zijn tol te eisen. Deze stad heeft ongetwijfeld zijn charmes: een gezellige drukte met tal van nevenactiviteiten en een uitgebreide mogelijkheid om het nachtleven te verkennen, iets wat ik gedurende mijn hele reis uitgesteld heb.

Son Kran - het waterfestival - is een festival dat iedereen eens zou moeten meemaken: De spanning die ieder van ons vervulde de dag voor het festival van start ging, kan het best omschreven worden als een mengeling van adrenaline, competitiedrang, samenhorigheidsgevoel en plaagdoenerij.

De aanschaf van het waterpistool, het maken van tactische overwegingen maken en smeden van allianties die uiteraard onmiddelijk in het water vallen: Ik had met ontelbare mensen in Deejais backpackers hostel de afspraak gemaakt hen niet nat te spuiten, in ruil voor de garantie dat zij mij ook zouden sparen. De eerste stap uit de guesthouse maakte duidelijk dat droog blijven geen optie was: We kregen van de andere reizigers en hostelmedewerkers emmers en tuinslangen water over ons! Langs de kant van de weg stonden we paraat om brommers, tuk tuks en schuldige en onschuldige voorbijgangers te voorzien van een -soms weinig aangename- verfrissing.

De temperatuur bedroeg meestal 40 graden. De eerste dag van het waterfestival was iedereen ronduit enthousiast. Het was ongetwijfeld het hoogtepunt. Heel Chiang Mai was omgetoverd van vredige stad naar een playful warzone: Pick ups rijden rond om je met ijskoud water te overgieten, ondeugende kinderogen genieten zichtbaar van het besprenkelen van farang. Met een onderdrukt schuldgevoel, maar vooral veel plezier heb ik tegenwicht geboden tijdens het totaal opgaan in het festival.

Eens buiten het historisch centrum is het menens: onderweg naar de gates valt het nog mee. Je wordt nat, daar bestaat geen twijfel over, maar eens we Tha pae gate verlieten veranderde de laidback en gemoedelijke sfeer: er was een regelrechte rave bezig! Traag tot stilstaand verkeer, aangevuld door duizenden feestgangers: Zowel locals als reizigers dansten om 12u 's middags op afwisselende muziek. Schuim, zeep, ijskoud water, ...dit alles om en rond de rivier. De urenlange blootstelling aan water zorgde voor verrimpelde handen, verbrande huid - niet de mijne natuurlijk, daar ben ik imuun voor - en een onbeschrijfelijk intens gevoel. Dit beschrijven heeft eigenlijk weinig zin: Je moet het meegemaakt hebben. 

Dat gezegd zijnde is het constante opdrogen en terug nat worden van kleren soms best wel oncomfortabel en wordt de waterpret na een tijdje ook saai en irritant. De volgende dagen werden watergevechten afgewisseld met een verlangen naar droogte en rust en grumpy reacties van mijnentwege naar goedbedoelende natspuiters. Dit was het teken dat ik moe was en nood had aan rust, slaap, hygienische kamers, orde... Dat is echter niet aan de orde in een gedeelde slaapzaal waar de ventilator niets meer dan een zachte bries verspreidt en de kamer zo klein is dat rommel inherent is.

Mijn stem was vrijwel constant op reis in Chiang Mai. Verder dan een hese fluistering kwa ik niet, en het feit dat ik constant in het gezelschap was van andere muzikanten en uitermate goede zangers bracht best wel wat frustratie teweeg: Ik wou zingen, muziek maken en actief zijn. Dit uitgeputte gevoel, de stemmingswisselingen, extreme euforie en sluipende melancholie. Diepe connecties, oppervlakkige gesprekken, aangename ontmoetingen en droevig afscheid... Het is allemaal heftig.

Ik wou geen afscheid nemen van Xiu, een Chinees meisje waar ik al een tweetal weken mee optrok. Haar schelle, minutenlange kreetjes wanneer ze met ijskoud water overgoten werd, de totale en absurde alcoholintolerantie - 1/4de van een bierflesje en het feestje was begonnen, de taalbarriere die grappig en aandoenelijk was..haar geluksschreeuwen wanneer ze achterop zat bij mij op de brommer. I did it again..ik had me weeral gehecht. Ik word steeds beter in contacten leggen, maar dat neemt niet weg dat er maar een paar blijvertjes zijn.

Zij is maar een van de vele mensen die ik de laatste weken leren kennen heb en met wie ik het erg naar mijn zin gehad heb. Ik ben vrijwel nooit alleen - wat op zich ook niet gezond is natuurlijk - en met het gros van de mensen zou ik in een andere context een blijvende vriendschap opbouwen. Ergens wordt je getraind in het opbouwen en afbreken, maar soms wou ik echt geen afscheid nemen. Niet van de mensen en niet van Thailand.

Koh Tao: duikcertificaat en shark close up.

Eilanden, helder water, duiken en snorkelen, bijslapen... en bovenal: Alleen zijn en afscheid nemen van het rondreizen. Dat was mijn initiele plan ten opzichte van het lonkende zuiden.

In werkelijkheid heb ik vrijwel de hele tijd doorgebracht met Ste, een jongen die ik in Chiang Mai tegengekomen ben en die me wou vergezellen naar Koh Tao. Met geringe fierheid kan ik zeggen dat ik mijn open water certificaat voor duiken behaald heb. Het ging echter verre van vlot. Ik zal mezelf de publieke vernedering besparen en mijn genante anekdotes delen met zij die geinteresseerd zijn.

Als laatste wapenfeit meld ik een snorkelnamiddag te Shark Bay, waar ik een haai gezien heb op een paar meter afstand!

Alhoewel ik maar een klein deel van het zuiden verkent hebt, lijkt het noorden en noordoosten me toch meer te liggen. Het voelt echter en authentieker aan. 

Lauw pop gan maai: See you later!

Het is zover... Morgen  vertrek ik terug naar het koude, gereserveerde Belgie. 

Thuis is mijns insziens geen plek, maar een gewaarwording die je krijgt bij een gevoel van herkenning, een bekend gezicht, een geur die nostalgie oproept, een plek die verbonden is met een gebeurtenis. Thuis associeer ik met mijn familie en mijn vrienden, met sohetko....

Geloof me wanneer ik zeg dat ik ergens echt baal dat ik naar huis moet, maar dat jullie het toch ietwat draaglijker maken. Ik ga blij zijn jullie terug te zien en in mijn armen te sluiten. 

Yasmina