Goodbye Isan Survivor en New things ahead

Sooo, het is weer even geleden dat ik mijn ervaringen gedeeld heb met de massa  fans die ik intussen bijeengesprokkeld heb: Sinds de laatste post is het er enkel drukker en intenser op geworden. Het is eveneens mijn laatste uur bij Isan Survivors. Reden temeer om de afgelopen weken bij te benen. Chronologie zal ver te zoeken zijn en een volledige weergave van mijn gebeurtenissen is een tijdrovende en onmogelijke opdracht: Ik zal de -naar mijn gevoel- belangrijkste gebeurtenissen neerschrijven, aangevuld met een paar alledaagjes. Geniet ervan en laat indien je genoten hebt een reactie achter op mijn blog. Facebook tracht ik zoveel mogelijk te vermijden.

Let the battle begin: Yasmina vs. the coconut tree.

Laten we bij het begin beginnen: Mijn nooit verzadigende drang om nieuwe zaken uit te proberen, ongekende smaken te proeven en ongeziene taferelen te ontdekken.

Nadat ik al verschillende keren aanschouwd had hoe Jack ogenschijnlijk met het grootste gemak een kokosnoot uit de kokosboom in de tuin haalde, was het aan mij om het te proberen.

Daar stond ik dan, geweer in de aanslag - zeer grote en lange bamboestok waaraan een haak vastgemaakt is - mijn oerkrachten oproepend. Vrijwel onmiddelijk werd ik geconfronteerd met de beperkingen van mijn lichaam: mijn gigantische spierbundels konden mijn kleine gestalte en korte armen niet compenseren. Het omhoogkrijgen van de stok vereiste een fingerspitzengefühl dat ik allerminst beheerste.

Na het verkwisten van liters bloed, zweet en tranen (beetje overdrijven om de spanning erin te houden) kreeg ik de stok - die onderweg ontelbare keren klem kwam te zitten - omhoog. Als volgt moest ik een kokosnoot viseren en deze omklemmen met de haak. Dat is, nogmaals, gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik was continu op zoek naar een evenwicht, trachtend de stok verticaal te houden. Tijdens het proces had ik bijna een elektriciteitskabel geraakt!

Na het omklemmen van de kokosnoot was het de taak om met een lange en krachtige trek de kokosnoot los te rukken van de tak. Terwijl moet je goed opletten dat je op tijd opzij of achteruit springt. Hersenschade is niet eens aan de orde, wanneer je hoofd in aanraking komt met de kokosnoot ben je op slag morsdood.

Na heel wat gekreun en getrek kon ik mijn versgeplukte trofee omhooghouden. Laat het duidelijk zijn dat er ook een lichte ontgoocheling over mij kwam: ik had echt gedacht dat de klus op 3 seconden geklaard zou zijn. De desillusie was er niet minder op: ik ben geen supervrouw.

Daarna was het de bedoeling om met een hakmes de kokosnoot te ontschedelen, maar mijn kracht noch motivatie konden mijn gebrek aan geduld goedmaken.

Boys and their positions vs rainy days

Nu mijn tijd in Isan er bijna opzit, kan ik met een realistischer beeld terugkijken op het lesgeven, dat zoals de meeste zaken uit ups en downs bestaat en vaak onderhevig is aan het gemoed van alle betrokkenen. De plotse en hevige regenbuien die de afgelopen weken met onregelmatigheid neerdaalden, werden weerspiegeld in het soms uitermate moeilijk hanteerbare gedrag van de kinderen.

Ondanks het feit dat de kinderen heel schattig zijn, bekruipt mij regelmatig het gevoel dat de ze- vooral de jongens - echt niet willen leren. Ze tekenen seksuele posities op het bord (goede vrienden komen ook in Thailand langs de achterdeur) en roepen om de beurt Fuck you, steken hun middelvinger op en slagen en stampen mekaar met volle kracht. Kleine kanttekening: het betreft hier kinderen uit het 3de, 4de en 5de jaar van de lagere school.

Het zijn misschien kwajongensstreken, maar dat neemt niet weg dat ik hier best wel kordaat tegen optreed. Dat heb ik hier heel erg moeten leren: Autoritair of kordaat zijn maakt je niet per definitie een slechtere leerkracht. Het kan best wel hand in hand gaan met speelsheid. Maar het blijft balanceren op een dun koord.

Aangezien ik de kinderen wel degelijk iets wil bijbrengen, steek ik best wel tijd in de voorbereiding. Elke les is verschillend en ik maak er werk van om theorie steeds af te wisselen met een praktische oefening of educatieve game. Dat neemt niet weg dat sommigen gedemotiveerd en ongeinteresseerd blijven.

Het is overigens niet allemaal kommer en kwel. Er zijn momenten van euforie en overduidelijk enthousiasme bij de kinderen. Blindfoldgame en nose to nose/head to head zijn duidelijk winnaars en er zitten echt grappige, lieve en leuke kinderen tussen. Het is aan mij om hun demotivatie niet te persoonlijk te nemen en de ietwat moeilijke kinderen niet buiten te sluiten of op te geven.

Wat het ook zij, het afscheid is een les in loslaten. Een werkwoord dat ik al veel heb mogen beoefenen, maar dat nooit automatisch of emotieloos verloopt. Ze zijn onder mijn huid gekropen. Zowel de monikken als de kleintjes van de primary als de adolescenten van de highschool: armworstelen met de kinderen, omsingeld worden door 40 superkleintjes die allemaal opgepakt willen worden door mij...de allerkleinsten in mijn arm nemen en opgooien, hen in de lucht draaien tot mijn hoofd zo tolt dat ik vergeet waar ik ben. Secret handshakes aanleren aan mijn favoriete klas van de lagere school (p 5) en me kapotlachen met hun gekke gezichten en eyebrowmovements. De terughoudende en schijnbaar apathische monniken elke les over de streep trekken en zien opgaan in de spelletjes, vermomd als praktische oefeningen. Na de lessen nog even blijven hangen met hen en handtekeningen uitdelen (yep we are important and famous, thats for sure). Nummers zingen met de kleintjes en de groten....Dialogen oefenen met zeer leuke jongeren uit de highschool, die hun vrije tijd opgeven om hun engels te oefenen EN zonder aarzelen toezeggen om mee te werken aan de fundraiser...

Hit the road, Jack! The upside down machine en the pick me up pick up truck

Aangezien mijn rug een constante bron van pijn is en het spelen met de kinderen niet zonder gevolgen is, stelde Jack voor om in zijn rugstrekker te hangen. Het is een fitnesstoestel waarin je - rechtopstaand - wordt vastgemaakt, waarna je met gecontroleerde bewegingen tot een upside down positie komt. Dat was even schrikken in het begin - de andere vrijwilligers dachten dat ik gekeeld werd - maar het deed best wel goed. Ik heb het diezelfde dag nog 3x gedaan! Op het einde kon ik mezelf op eigen kracht zowel tot omgekeerde als tot staande positie brengen.

Sinds een 3 tal weken hebben we ook de gewoonte om ons achterin de volledig open laadbak van Jacks pick up te leggen/zetten... Is een buitengewoon leuke ervaring die ik zonder twijfel ga missen: De zon die snikheet straalt, maar verzacht wordt door de windvlagen. Bij stilstaand verkeer hoor je ons wel vaker FASTER, JACK! roepen. Dan voelen we pas echt hoe hard de stralen branden. Laat ik er maar bij vermelden dat het momenteel meestal rond de 35 graden is en dat we ons nog steeds in het cool season bevinden. Iedereen blijft ons herinneren aan de onontkombare, verzwengende en versmachtende hitte die we tegemoetgaan de volgende maanden.

Hercules and the western love machines

Sinds anderhalve weken is er een nieuwe vrijwilliger bijgekomen. Zijn Australische afkomst bracht meteen een beeld naar voor van een goudgebruinde, gespierde jongeman met half lange, krullende lokken en felblauwe ogen. Dat noopte me om hem Hercules te dopen.

Van bovenstaande beschrijving bleek Dylan -the guy has a real name- enkel de felblauwe ogen over te houden. Het is een ietwat introverte, volgetatoeerde dertiger in wiens gezelschap het aangenaam vertoeven is en die -net als ik trouwens- het vrouwelijk schoon dat hier in overvloed rondparadeert wel weet te waarderen. Hij valt ook heel erg in smaak. Dat is hier best wel opvallend. Westerlingen zijn hier heel erg populair. Vooral Thaise vrouwen slaan zeer regelmatig een westerling aan de haak. Vaak is het ook eerder een zakelijke overeenkomst dan een coup de foudre of grenzeloze liefde. Thaise mannen zie je hier echter zelden met een Westerse vrouw rondlopen. Ze zijn ook - in tegenstelling tot Marokko - best wel terughoudend. Ze gaan zelden initiatief nemen om je aan te spreken, zelfs als ze je aantrekkelijk vinden. Dat is - gezien mijn onwaarschijnlijk aantrekkelijke uiterlijk - best wel een opluchting :)

Ik voldoe voor alle duidelijkheid niet aan het schoonheidsideaal. Tijdens een bezoek aan de school van Margot was er zelfs een lerares die uitdrukkelijk naar mij wees en zei dat ik zeer klein was voor een farang. Ze had er duidelijk plezier in en leek zelf afkomstig uit een of ander vreemd oord waar de maximale lengte 1.50m is. Midget!

Kinderen wijzen ook vaak naar mijn dikke - laten we het verbloemen - gespierde bovenarmen en Jack ziet me als one of the guys, of op zijn zachtst gezegd a tough girl.

Fundraiser op Lao Market

In het begin van mijn verblijf, na een confrontatie met de verhalen over de armoede die gezinnen ertoe brengt hun kinderen naar een monikkenklooster te sturen of hun dochter te verkopen als voorwerp om in de seksuele pleziertjes van vieze mannetjes te voldoen, werd ik overvallen met een drang om - naast het lesgeven - iets te doen om bij te dragen. Terloops liet ik vallen dat het leuk zou zijn om -middels muziek- geld in te zamelen.

Waar ik dacht dat er niets met dit idee ging gebeuren, bleek dat Jack dit best wel zag zitten. Eind vorige maand werd dus beslist dat we onszelf muzikaal ten beste zouden geven ten voordele van de kinderen.

De daaropvolgende weken bestonden uit lesgeven en gaan oefenen met kinderen van de Highschool waar we elke woe-do en vrijdagmiddag gesprekken gingen oefenen. Organisatie is hier echter ver te zoeken. De dag van de fundraiser bleek bijvoorbeeld dat Jack nog toestemming moest vragen en hij had de kinderen pas 2 dagen op voorhand gevraagd of ze wilden meewerken, waarop de harde en meest spontane kern van de -vrijwillige-studenten volmondig instemden.

De nummers bevinden zich ver buiten mijn comfortzone, ik heb echt een klik moeten maken. Jack heeft een voorkeur voor melige, weinig zeggende meezingers die om een mij onbekende reden populair zijn:

-Jason Mraz   I'm yours

-The wanted   I'm glad you came

-Jason Mraz again   I won't give up

-Michael Jackson   Heal the world

En volgende kinderliedjes behoren ook tot zijn favonummers;

-Do Re Mi van de Sound of music

-You are my sunshine

Als zelfgekozen nummer, aangebracht door de geweldige (What you Saaay?!) Joyce, was er Hit the Road Jack, van Ray Charles. Dat was mijn persoonlijke favoriet, maar om heel eerlijk te zijn heb ik geweldig genoten van de fundraiser. We hebben de nummers meermaals gespeeld, aangevuld door Thaise nummers die de Higschool studenten hadden voorbereid. Samenzingen geeft echt een adrenalinekick en, i admit it, een samenhorgheidsgevoel.

Ieders verwachting overtreffend hebben we op 2,5u ongeveer 10.000 BAHT bijeengegaard: Dat is ongeveer 250 euro, en is echt heeeeeeel veel waard hier. Je moet je inbeelden dat de meesten een briefdje van 20 Baht of 50 eurocent geven. Vrijwel alle voorbijgangers -ook de armsten- gaven in het heen of terugkomen iets. Was best wel mooi om te zien. De jongeren van de higschool, zo vertelde Jack me later, zeiden dat ze de mooiste dag van hun leven beleefd hebben. Ik had eigenlijk ook een heel goeie band met de meisjes. Ze waren rond 16-17 jaar en verre van verlegen. Ze kietelden me voortdurend en wreven over mijn buik. Was heel erg leuk. Ben eigenlijk meer dan ooit een knuffelmens: laat het dus duidelijk zijn, ik verwacht veel warmte wanneer ik terugkom!

Share a smile...the sour aftertaste

Na wat overleg besloten we om het geld te verdelen over de 3 primary schools waar de vrijwilligers les geven. Ik had echter ook het idee aangevat om een weeshuis in Nong Khai te bezoeken. Het betreft heel jonge kinderen die vaak eigenlijk wel ouders hebben, maar fundamenteel gekwetst of ongewenst zijn door hen. Dat was namelijk mijn eerste optie: Voor ik voor Isan Survivors gekozen had, wou ik in een weeshuis werken. Zo gezegd zo gedaan: Het werd een van de meest intense ervaringen tot nu toe. Maar daar vertel ik later meer over.

Het uitdelen van het aangekochte materiaal (boeken, pennen, potloden, volleybal, voetbal. badmintonrackets,...) ging gepaard met een wrang en onwrikbaar gevoel: Ik wou genieten van het moment, maar mijn rationele en realistische geest nam het over. Op lange termijn maken we weinig tot geen verschil. Daar wringt het voor mij best wel: Ik wil meer dan een kortstondige behoeftebevrediging, een mooi moment zonder veel draagwijdte.

Het verhaal dat Jack ons op een avond vertelde over het meisjestehuis in Udon Thani, dat onderdak biedt aan een 400tal misbruikte en mishandelde meisjes, slachtoffers van het grote netwerk van seksuele uitbuiting waar Thailand bekend om staat, haakte zich met venijnige stekels vast in mij en heeft me sindsdien niet meer losgelaten. De meisjes hebben - naast de littekens die ze meedragen -  een schrijnend tekort aan zowat alles waar ze recht op hebben. De verhalen van verkochte meisjes en gedesillusioneerdheid stemden me droef en brachten heel wat teweeg bij mij. Wanneer ik thuiskom wil ik grootschaligere inzamelingsacties organiseren om geld in te zamelen. Daarmee wil ik dan terugkomen om werkelijk een verschil te maken. Ik wil het niet gewoon storten, ik wil zien wat ermee gebeurt Geld is overigens verre van de oplossing, maar het zou al een grote hulp zijn om bijvoorbeeld te zorgen dat de meisjes ondergoed of een beha hebben.

Vanuit mijn opleiding voel ik een enorme behoefte om met de meisjes te communiceren. Daar zal mijn thais echter nog een grote sprong voorwaarts voor moeten nemen. Het meisjestehuis blijft dus wel in mijn achterfhoofd hangen, maar momenteel kan ik weinig betekenen.

De probleemloze beklimming en iets problematischere afdaling van the lonely rock

Ondanks weinig veelbelovende weerberichten konden we de dag na de fundraser vertrekken naar lonely rock of phoethak, gelegen op een 300 km van Phon phisai. De drie uur durende rit achterin de pick up was heerlijk, ook al was het superwarm. Na een kleine lunch in een onhygienisch ogend standje in de buurt, konden we aan de beklimming van de berg, eigenlijk tempelgebied, beginnen.

De 7 niveaus tellende beklimming verliep probleemloos en was bij momenten erg leuk en ietwat spannend. De afdaling was omwille van mijn hoogtevrees iets lastiger, maar heb het op mijn tempo gedaan. Gigantisch hoog, enkel wat dunne wankele houten treden onder ons van het uitzicht genietend.

Na de 3 uur durende tocht hebben we een heerlijk frisse watermeloen gegeten, om daarna van de zonsondergang aan een tempel op de terugweg te genieten. De tempel hebben we wegens tijdsgebrek niet gezien, maar het uitzicht aan de Mekong, met kleine rotsformaties van waaruit de ondergang nog mooier was, waren de moeite!

Mon en het weeshuis in Nong Khai

Wat hieronder volgt is de - voor sommigen misschien onbegrijpelijk - meest intense en doorwerkende ervaring van mijn verblijf in Thailand tot nu toe. Bij het aankomen in het weeshuis, een klein huisje dat momenteel onderdak biedt aan 9 kinderen en een maximumcapaciteit van 13 kinderen heeft, maakten we kennis met 1 van de 2 aanwezige caretakers. Ze bracht meteen een baby binnen, waarover Margot zich met zichtbaar veel zorg ontfermde. De baby klemde en klampte zich echt vast aan haar! Een voor een sijpelden de kinderen binnen. Zo kwam er ook een hevig, mooi krullend jongetje aangelopen, dat zich onmiddelijk op Jack stortte. Er waren een 5-tal babys, sommigen echt heeeel erg jong. Ze worden bij het vuilnis gedropt of ergens anders gedumpt. Het hevige jongetje dat Jack meteen opzocht en tegen het einde niet weg te krijgen was van Dylan, bleek nog maar een maand in het huis te verblijven. Hij is 1.7 maanden oud en is door de buren gered van een moordpoging door de moeder. Er was ook een ander, teruggetrokken en Chinees ogend jongetje dat eveneens uit een mishandelings -en misbruiksituatie kwam. Via mijn studie, mijn eigen achtergrond en mijn stage en werkervaringen, ben ik ook al met dergelijke verhalen in aanraking gekomen, maar ondanks of misschien net daarom werd ik hier - na het zien van het hyperactieve jongetje en eerst niet vermoedend wat hij meedroeg - nog meer geraakt...

De eerste 5 minuten waren vooral een aftasting: rondkijken, rustig contact zoeken, observeren hoe de caretakers met de kinderen omgaan,... Toen droeg de tweede vrouw een meisje binnen dat er duidelijk ouder uitzag ( Ze bleek 4j te zijn) en met een of andere spierziekte leek te kampen - ze zag er verkrampt uit en maakte telkens stuiptrekkingen met haar hoofd. Ik zat neer op de grond, armen open en keek vol verwachting naar het meisje en naar de verzorgster, want ik wou haar onmiddelijk in mijn armen nemen! Ik werd echt overvallen door een moeilijk te plaatsen gevoel, van diepe affectie en connectie. Mon was haar naam en ze zag er zo mooi uit. Ik legde mijn mollige bovenarmen onder haar nek, zo had ze een zacht kussen. Mijn rechterarm plaatste ik onder haar bovenbenen.Ze bleek meervoudig gehandicapt te zijn: Ze is blind, heeft een spierziekte (heeft echt heel erg dunne beentjes) en astma. Maar voor mij was ze - met het risico heel melig en voorspelbaar te klinken, maar fuck it want het is oprecht wat ik voel - perfect. Glanzend halflang, zwart haar, donkere ogen, bleke huid...Een tijdlang zat ik daar, overvallen door een warm en diep gevoel. Met mijn rechterhand wreef ik zacht over haar buikje. Na een tijdje vroeg ik aan Joyce of ze haar ook wou vastnemen. Ze wou graag, maar had schrik dat ze iets mis zou doen. Die drempel is begrijpelijk bij kwetsbare kinderen, maar - zeker in het gezelschap van de verzorgsters - best wel onnodig. Uiteraard moet ze met zachtheid behandeld worden, maar een kind - hoe ernstig de beperking ook - zal steeds communiceren wanneer er iets mis is. Dat kunnen subtiele geluiden of gezichtsexpressies zijn. Daar zijn de verzorgsters sowieso alert op. Dat maakte ik haar duidelijk, waarna ik haar mits wat instructies, en met een nooo dont want to let you go gevoel, doorgaf.. Hierna streelde ik haar wat door de haren.

Naast Mon heb ik ook de baby die Margots hart veroverd had bij mij genomen, echt heel erg schattig. Ik heb ook nog rondgelopen met een peuter die bijna alleen kan stappen maar toch nog wat begeleiding van mijnentwege kon gebruiken. Heb er best wel van genoten, maar mijn aandacht en gevoel ging toch vooral uit naar Mon.

Via een aantal vragen kwam ik te weten dat de moeder zware medicatie genomen had tijdens de zwangerschap, in een poging haar te aborteren. Haar handicap was dus geen genetisch deficit, maar het gevolg van middelenmisbruik tijdens de zwangerschap. Ze was prematuur en verblijft er al sinds het vertrek uit het ziekenhuis. De kans is ook groot dat ze er haar hele leven blijft. Dat wou ik ook weten: wat er met haar zou gebeuren eens ze achttien was, maar blijkbaar staat er voor haar geen leeftijdslimiet op en mag ze daar blijven.

Dat zou sommigen droevig kunnen stemmen, maar mijn gevoel zegt dat ze daar ook wel goed zit, de caretakers toonden zich liefdevol en bekwaam en verzachtten hopelijk de krasjes op de ziel van de kleintjes... Ze stimuleerden Mons spieren en gingen zo speels met haar om dat ze prachtig begon te lachen! Veel kinderen die geadopteerd worden, bezoeken op latere leeftijd het tehuis en tonen hun dankbaarheid. Er hangen ook erg veel fotos aan de muur van kinderen die er opgevangen zijn.

De verzorgers waren blijkbaar geraakt door het feit dat ik het gehandicapte meisje zonder aarzeling bij mij wou nemen. Margot vertelde me later dat ze echt rondkeken om de reacties van de vrijwilligers te zien en dat ze mij met een open en vragende blik zagen zitten, waarna ze haar meteen naar mij brachtten... Ze zeiden tegen Jack dat ik een gevoelig zieltje ben (een sensitive soul). Mijn grote mond en soms ietwat stoerdere facade kunnen niet verbergen dat ik in weze heel erg gevoelig ben,  erg snel verdriet bij anderen voel en dat dat me raakt en motiveert om hen te helpen.

Soms weegt en frustreert dat, naast mijn eigen bagage, ook wel, maar dan is dat maar zo. Liever hooggevoelig dan apathisch of afgestompt. Misschien is het niet de bedoeling om op een blog zo persoonlijk te worden, maar again: Liever geen blog, dan een blog die louter uit een feitelijke opsomming bestaat. Dat zou in schril contrast staan met mijn persoonlijkheid.

Na het bezoek, dat me trouwens de mooiste Valentijn ooit bezorgde, was ik erg somber en stil. Het bleef aan me plakken... Ik stelde me geregeld nog het moment voor dat ik haar vasthad en sprak er de uren en dagen erna nog geregeld over. Nu nog blijft ze door mijn hoofd spoken.

Het is mijn laaste middag in Ban Thin Dung, bij Isan Survivors. Mijn initiele plan bestond eruit om meteen door te trekken - via de friendship bridge - naar Laos. Mijn gevoel zegt echter dat ik eerst een tussenstop moet maken bij het weeshuis. Ik ga dus als alles goedloopt een tweetal dagen meedraaien als vrijwilligster en zal er ook mijn verjaardag - woensdag - doorbrengen. Lijkt me heerlijk.

Last Days at Isan

Stars in the pick up 

Nadat we vrijdag te Udon Thani in chronologische volgorde tot ziens hadden gezegd aan Joyce (bus naar Sokhotai) en Marjaaa (terug naar Nederland), hebben we het drukke Udon Thani kort verkend. Het hypermoderne winkelcomplex (er reed een treintje rond!!!!! videobewijs is in mijn bezit) was indrukwekkend om te zijn, maar daar stopt het dan ook. Het is zeker geen plek waar ik naar terug zou keren, het glanst te hard en de kloof met de armoede elders is te groot. Na een - langgerekt -bezoek aan de universiteit waar Joy (een vriendin van Jack die les geeft in de school waar Dylan als vrijwilliger stond) studeert, vertrokken we terug huiswaarts. Gelegen in de Pick up, met het aangename gezelschap van Margot, starend naar de ondergaande zon die overging in een sterrenhemel.... Je zou van minder stil worden. Dat is toch een van de zaken die ik waarschijnlijk niet meer ga doen en echt ga missen. De sterrenhemel volgde ons...terwijl wij bleven voortbewegen, leek de sterrenhemel onveranderd en statisch. Af en toe wees Margot me erop dat de sterrenhemel opeens totaal verschoven was! Dat leek in een fractie van een seconde te gebeuren. Weeral die wind in de haren en bescheidenheid en bewondering in mijn hart.

Little Mekong met Glattine, Mali and Jacqueline.

Niet bewust van het feit dat ik mijn 39ste dag op zo een geweldig impulsieve manier zou doorbrengen, trokken we er met zijn gedrieen op uit. Onderweg naar de rijstvelden stopten we aan de brug die over Little Mekong (afsplitsing van Mekong river, ofcourse) rust. We keken of er aan de kant visserbootjes lagen. Zoja zouden we via een of andere weg naar beneden trachten te komen om op goed geluk een bootje te kiezen en er, langs de rivier gelegen takken als pedals gebruikend, op uit te varen. Eens ons oog op een boot gevallen was, zochten we een weg naar beneden. De takken sneden in mijn brandwonde, maar dat kon me niet deren, ik had er zoveel zin in! De eerste en beste boot bleek aan een ketting te liggen. Een ander, erg rustiek bootje, dat volledig onder water lag, zou ons watervehicle worden. Eerst was het taak aan mij (Jack had al een deel gedaan) om het water, dat ter bescherming van het hout de buik van de boot bedekte, met een klein wit bakje eruit te scheppen. Leuk werkje dat ik tijdens de bootrit zeer geregeld moest herhalen. Na 3/4de van ons geimproviseerde parcour afgelegd te hebben, wees Jack me met een gigaglimlach op een mooi, boogvormig straaltje water dat door een klein gaatje naast zijn linkerbeen doorsijpelde! Echt hilarisch, want ik was al de hele tijd vol plezier een schijnbaar eindeloze stroom aan water uit de boot aan het kieperen. Nu wisten we waar het water vandaan bleef komen. Na een tijdje kwam ik op het idee om een deel van de tak die ik als pedal gebruikte af te breken om het gat ermee te dichten. Problem solved.

Het was zalig: de boot bereiken, beendiep (Is this good for my burn wound? Well it shouldnt be too bad..) in de modder wegzakken en schaterlachend van plezier. Beginnen aan de aftocht (de oooh wooow hahahah kreetjes van de eerste aftocht op Big Mekong liet ik achterwege, got used to it) ik in het midden, Jack achter me, met de grootste tak de richting beinvloedend en Margot voor me die voortstuwde met een minitak. We probeerden regelmatig - vooral op aansporen van Margot - onder de natuurlijk groeiende hindernissen door te varen en bleven vastzitten tussen de waterplanten die ze eveneens wou doorkruisen. We zijn ook boven een rots onder het water vastgeraakt.

Na een halfuurtje onder de hete zon besloten we - ongepland en onvoorbereid (geen zwemkledij) en afgeraden door menig reisliteratuur en personen waarmee we gepraat hebben wegens kans op uitslag en ziekten allerhande - een duik te nemen in het water. Jack was de hitte niet gewoon aangezien thaise mensen zich steeds verbergen en trachten zo weinig mogelijk in direct contact met de zon te komen. Eerst ging Jack, waarna ik mijn kans waagde. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad: warme stukken water wisselden de koude stukken af! Jack zei dat de meeste vrijwilligers al gestopt zouden zijn bij het modderige gedeelte, uit schrik om vuil te worden (was je toch af) of om te kantelen (dan word je nat boehooe),... Hij genoot er ook zichtbaar van. De meeste meisjes willen dit niet. Op dat vlak klikt het wel met Margot. Ze is voor alles in, zegt nooit nee en wil haar grenzen verleggen. Daar moet je best wel geluk mee hebben, want indien 1 iemand het niet ziet zitten gaat het gewoon niet door.

Na het zwemmen zijn we doorgevaren tot Margot zich zorgen maakte om de zon. Zowel ik als Margot hadden geen hoofddeksel aan en de zon was extreem gul. We zijn lukraak ergens aan de linkerkant gestopt, hebben het bootje vastgebonden en zijn naar boven gekropen, waar we de natuur als urinoir gebruikten en in een vissershutje onze picknick verorberden: Het lekkerste was de Kauw Laam: Sticky rice ondergedompeld in cocosmelk en suiker, gewikkeld in een bananenblad en in een bamboestok gepropt, waarna het warm gemaakt wordt op de rooster.

Margot verontschuldigde zich - geheel onnodig - voor de genotskreuntjes. Het was gewoon superlekker. We hebben ook ongekookte noedels - net chips -  en horse tamarind gegeten. Dat zijn zaadjes die hij daar gewoon uit de bomen geplukt had. Lekker en het bevat veel proteinen. Daar besloot hij om me Glattine te dopen, de thaise benaming van de plant. Margot noemen ze hier - onder aansporen van Jack - trouwens Malli, omdat Margot in het Thais Kom, koe betekent!

Tarantula salad

Tijdens het praten zag ik een doorzichtig spinnetje over me lopen, waarop we het over de spinnenpopulatie hadden. Blijkbaar zijn er best wel grote spinnen, maar kruipen ze bij het horen van voetstappen en geluid meteen onder de grond. Ze worden namelijk opgegeten door de Thaise bevolking! Ze maken er salade/saus van haha. We vroegen door over het soort spin en toen zei Jack dat ze door Engelstaligen weleens Tarantulas worden genoemd. Waaahaha tarantulasalade hoe zalig, we zijn echt in een lachsalvo uitgebarsten dat het niet normaal was. Ze worden samen met wat ui en look, levend op de bbq gelegd en daarna platgestampt.

Heb onderweg ook ontdekt dat slangen zich vooral langs de kant van het water bevinden en dat hun eitjes er uitzien als een roze mousse, wel mooi om te zien.

Tijdens een tussenstop aan de andere kant, kwamen we na het omhoogklimmen langs gigantische mierenkolonies (zowel rode als zwarte mieren) voorbij een boom die witte suikerspin leek te groeien. Tijdens het varen botsten we regelmatig tegen de kant, Jack beschreef onze vaarwijze als een slangengekronkel ;) van een rechte bevaring was geen sprake. Hij had ter zonnebescherming ook iets gemaakt uit bladeren met een roos strikje, wat als hoedje moest doorgaan. Ik voelde me net een prinses en het zag er blijkbaar extreem grappig uit.

Aangezien ik geen last had van de zon, had ik het aan Jack teruggegeven. Toen ik me op een bepaald moment omdraaide, bleek hij - hij had zijn pet aan Margot gegeven - de bladerenconstructie zelf te dragen. Zag er supergrappig en girly uit. Net Pocahontas. Dat bracht me tot de beslissing om dit mooie meisje Jacqueline te noemen. Dat, in combinatie met de klanknabootsingen van allerlei gevolgelte in een poging de echosound te testen, zorgde voor nog meer gelach. Vooral de koekeroekoes waren best wel geslaagd. Ik hield me vooral aan roekoes en Leeeeoooooos naar het voorbeeld van Wim Opbrouck.

Na onze aankomst aan wal en het afspoelen van onze benen en voeten met een bierflesje gevuld met water, bleek mijn brandwonde er pakken beter uit te zien. De stukken dode huid waren er grotendeels afgegaan.

Another skynight vs fireflies

Aangezien we het geweldig naar onze zin hadden, besloten we s avonds ook in de buitenlucht te picknicken. We zouden er een vervroegde viering van mijn verjaardag (woensdag de 20ste is het zover) van maken. We zijn - na een mooie zonsondergang op het hoogste punt in phonphisai en het oppikken van de spuuglelijke blauwe gitaar die ondertussen al mooier is geworden in mijn ogen - naar een plekje gereden naast het moeras, aan de rijstvelden.

Het was pikdonker en enkel Jack had een zaklamp bij. Daar zaten we op de thaise pillows, een vreemde maaltijd te consumeren: een hele kip met chips en wat andere leftovers van de picknick aan little Mekong. Voorspelbaar als ik ben heb ik gitaar gespeeld en gezongen. De meerstemmigheid was -dankzij jack -meer dan out of tune, maar dat maakte het spelplezier er enkel leuker op. Heb echt lang gespeeld, ter begeleiding van het sterrenspel en de vuurvliegjes die ons regelmatig voorbijvlogen.

De anderen hebben wel 4 vallende sterren gezien, maar ik was telkens net naar ergens anders aan het kijken! Heb als troostprijs in een fractie van een seconde een pijlsnelle ster zien vallen, maar was toch lichtjes teleurgesteld.

Gisteren, op mijn laatste dag hebben het het rustig gedaan. Naar phonphisai gefietst, laatste naam som (versgeperst sinaasappelsap) gedronken en mini lotti gegeten in het bijzijn van - ze zijn er veelvuldig - onzichtbare mieren die bij mij en Margot hevige spring en krabreacties teweeg brengen. AAAaargh waar komt dat vandaan, dat is niet normaal, het brandt! Best wel grappig.

In de namiddag hebben we van twee sterke - en dat hebben we gevoeld! - vrouwen een massage gekregen. Heb meermaals geschreeuwd van de pijn, Djep in het Thais en ze zeiden dat mijn spieren heel Thung waren. Thung thung... Tweemaal hetzelfde woord betekent dat het een trapje hoger gaat. Mai Khoudjaa, ik begreep er niets van maar Jack kon me, eens ik terug was, vertellen dat het heel gespannen betekent. Wel vreemd, want ik heb het hier - naast de moeilijke momenten die er absoluut zijn - echt wel naar mijn zin.

Goodbye Isan Survivors, time for something new

Het is zover: mijn zak is gepakt en - ondanks twee gigantisch gevulde en dure postpaketten die richting huis gestuurd zijn - volgeladen. Daarnet nog even meegegeten op de school waar Margot lesgeeft. Ik heb wat voetbal gespeeld in de vlakke zon met een valpartij (Teacher, are u okay?) als gevolg en een vuurrode kop waar de zweetdruppels in overvloed afliepen.

Straks zal ik nog een laatste keer naar mijn meertje gaan, waar ik wegens tijdsgebrek en gezelligheid met de vrijwilligers te weinig geweest ben in de laatste weken, diep in en uitademen... Even stil worden, want ik ben een sucker in afscheid nemen. Geweldig goed in het hechten aan een plek en aan de inwoners, de cultuur, de natuur, Jack en zijn familie, de andere vrijwilligers waarvan alleen Margot nog overblijft en met wie ik het echt goed kan vinden. Ze zal zich hierna tot lerares lager onderwijs omscholen, YES she can!

Dit was een mooie plek om te groeien en stil te blijven staan, om mezelf tegen te komen, de confrontatie aan te gaan en te ontdekken dat ik best wel meer kan dan ik denk. Dat ik veel angsten van vroeger overwonnen heb en dat ik de nog aanwezige angsten niet zomaar uit de weg ga maar de strijd ermee aanga.

Het contact met de kinderen heeft me geleerd dat ik mijn speelsheid nooit kwijt mag raken en dat kordaat zijn best wel aanvaard en gerechtvaardigd is indien het gebalanceerd is. Waar ik altijd getwijfeld heb aan mijn capaciteiten als opvoedster, als gezinswetenschapper en vooral als moeder, begin ik steeds meer aan die twijfel te twijfelen. Misschien kan ik het wel...misschien... het gevoel dat lesgeven me geeft, jezelf zo open en kwetsbaar opstellen, kinderen iets bijleren op een speelse manier, muziek maken op Lao Market onder begeleiding van mijn gitaarspel, met een mooie opbrengst als gevolg. Het weeshuisje, met Mon, waar ik iets onbeschrijfelijks voelde. Een verbondenheid met iemand die ik totaal niet ken, maar wel wil leren kennen

Straks ga ik naar Nong Khai, een guesthouse in de buurt zoeken en trachten een paar dagen mijn steentje bij te dragen in het weeshuis. Hopelijk hou ik er een goed gevoel aan over en anders zal ik wel troost vinden in de ongerepte natuur van Laos...Donderdag vertrek ik naar daar en begint er weer een nieuw hoofdstuk in mijn reis, die naar mijn gevoel nog maar net begonnen is en niet te snel moet inkorten. Daar ben ik nog niet klaar voor. Ik wil blijven ontdekken, met mijn neus tegen de muur lopen, mezelf aankijken en mijn beperkingen aanvaarden. En als het hierna alleen maar bergaf gaat, dan weet ik tenminste dat ik bij isan echt de tijd van mijn leven gehad heb.

Het was weeral een hele brok, aangezien het weer een wirwar aan gebeurtenissen en een rollercoaster aan belevenissen waren. Hierna zal het weer even wachten zijn op een nieuwe post, waarschijnlijk pas na mijn doortocht door Laos die toch een maand in beslag zal nemen.

Thinking about you guys, tijdens moeilijke momenten zet ik de muziekjes van Sohetko op (egotrekker die ik ben) en voel ik me terug opkrikken, of denk ik aan al de mensen die me thuis opwachten, terwijl ze ongetwijfeld verder gaan met hun leven. Ik denk aan jullie allemaal en hoop jullie toch een beetje mee te kunnen laten genieten. Als het echt onhoudbaar wordt zeg ik: feel free to join me, je zou het je niet betreuren!

Veel liefs

Yasmina, MinAAAA, Glatine...